ความคึกคะนองเฉพาะกาลใน “เลมอน”ก้อนอุบาทว์อันสุดหยั่งรู้ว่ามันคืออะไรกำลังกดทับใจผมอยู่ไม่ว่างเว้น จะเรียกว่าความร้อนรนกระวนกระวาย หรือจะเรียกว่าความรังเกียจเดียดฉันท์กันเล่า ช่วงเวลาที่ไม่ต่างจากการดื่มเหล้าทุกวันแล้วเมาค้างมาเยือนแล้ว เกิดความรู้สึกเหมือนการเมาค้างหลังดื่มเหล้านั่นแหละ มันออกจะเลวร้าย ไอ้ที่เลวร้ายไม่ใช่อาการเยื่อเมือกปอดอักเสบกับพลังประสาทอ่อนแรง และไม่ใช่หนี้สินท่วมตัวหรืออะไรพวกนั้นหรอก แต่เจ้าก้อนอุบาทว์นั่นต่างหากคือสิ่งที่เลวร้าย ไม่ว่าดนตรีเสนาะโสตขนาดไหนที่เคยทำให้ผมเบิกบานมาก่อน หรือจะกลอนไพเราะเพียงใดไม่ว่าจะบทไหน ๆ ผมก็ไม่อาจทนเสพได้อีก
